22 edición Relatos de verán de La Voz de Galicia
Publicado o 14 de agosto de 2021 no periódico
Hai uns días tiven unha visita inesperada. Exactamente o quince de xullo, unha do mediodía, estaba soa na casa e vin de novo unha preciosa bolboreta que se pousaba na entrada da porta que da ao campón, xa aparecera alí horas antes, sobre as nove da mañá, pero non lle fixen moito caso. Pareceume raro que estivera tan quieta e non saíra voando…
De súpeto quedei ollando para ela, fixeime no seu aleteo e tiven un estraño presentimento. Pregunteille: eres Olivia? E a bolboreta deu en mover as ás como dicindo: Siiii. Dicía si, estou segura. De seguido voou dende o chan ata pousarse na miña man e din en chorar como hai anos non facía: Olivia, bonitiña, estás aquí. Quérote. Non me esquezo de ti. Eres preciosa, máis linda miña cadeliña...
Estivo un bo rato batendo as ás ao meu redor, logo tranquilamente pousouse na hamaca onde leo, colocándose ao meu carón como facía sempre. Nese momento pensei, se hai millóns de persoas no mundo que cren na reencarnación, porque non vai ser Olivia esta choruma de cores irisados? Era Olivia, sen dúbida.
Rin, chorei, dinlle as grazas porque me viñera visitar e dei en chorar tanto, que non tiña consolo. Cando acordei de que tiña unha pota ao lume, entrei na cociña, remexín o compango e volvín saír para seguir admirando aquel milagre. Estaba agardando por min para despedirse, ollámonos fixamente, tendinlle a man, chuchouma e saíu voando cara aos buxos. Abur, miña nena!!!
Olivia morrera en abril, enterrámola no campeiro, preto das camelias e do daphne, ao pé da ruda que plantamos o mesmo día que nos deixou, pero segue viva no meu pensamento.
Logo do triste e á vez alegre episodio narrado, chamoume por teléfono unha amiga e comenteille… Non daba creto e pensou que me volvera tola, pero nun momento de sinceridade contoume que hai un tempo, cando ela pasara por unha depresión grave pensando que ía morrer porque tiña o mal dentro, unha gaivota peteiraba cada atardecer na galería da súa casa, baténdose coma unha tola contra os cristais, avisándoa de que fora mirarse ao médico. A gaivota en cuestión era a súa nai…
Nada que dicir. Ela foi a Santo André de Teixido, curou da depre e o paxaro non volveu dar acción de si nin de non.
Luli Dopico
Fotografía: Álvaro Fdez. Polo
Ningún comentario:
Publicar un comentario