SUSO BARCIA PRESENTA O ANTIGO SAN ANDRÉS DE TEIXIDO

SUSO BARCIA PRESENTA O ANTIGO SAN ANDRÉS DE TEIXIDO

Curiosa maqueta de nove metros cuadrados realizada en madeira

Santo André sendo discípulo de San Xoán Bautista, figura entre os primeiros Apóstolos que elixir Xesús; predicou o evanxeo na actual Ucraína, morreu crucificado en Patrás e é moi venerado nas igrexas de Oriente. A súa reliquia foi traída a Teixido sobre o ano 1600 polos Cabaleiros da Orde de Malta. A esta orde pertenceu o Santuario desde o século XII ata o XIX.

San Andrés de Teixido é un dos lugares máis visitados de Galicia; situado na serra da Capelada, no municipio de Cedeira, recibe milleiros de peregrinos e tamén de familiares que acompañan as almas dos defuntos que en vida se ofreceron ao Santo e non puideron cumprir a promesa «A San Andrés de Teixido vai de morto quen non foi de vivo».

Nós tamén peregrinamos ata Cedeira unha tarde de inverno para admirar a maqueta que Suso Barcia fixo recreando a máxica aldea que reproduce fielmente en nove metros cadrados. O primeiro que me chama a atención e o Santuario, non me cadra co que coñezo actualmente, pois non presenta esas pedras aturronadas como eu lles chamo. O autor despexa a dúbida e dime que para facer o traballo fiouse das fotos antigas, cando o edificio era de pedra, pois o novo deseño é obra do crego don Xulio Ladra.

—Canto tempo lle levou facer a maqueta?

—Pois un ano aproximadamente. Dende agosto está exposta ao público nun escaparate da Praza Roxa. Aínda non está rematada totalmente, falta poñerlle grupos de persoas, uns baixando a costa, outros camiño da Fonte do Santo, algúns no adro da igrexa…

—Botoulle moito tempo a esta actividade?

—Case tódolos días facía algo, uns máis e outros menos. Como vedes aprécianse moitas casas, todas.

—Pero non vexo os tenderetes de venda…

—Non, porque non me gustan.

Aí discrepamos —dígolle eu, pois a min encántanme os tenderetes e os seus cores.

—Que material usou?

—Todo é madeira, logo doulle a caracterización que corresponde: pedra, lousa… etc.

—Que ferramentas utiliza?

—Meu pai era un ebanista excepcional, del aprendín moito. Conservo todas as súas ferramentas e traballo con elas. Traballo na casa.

—Fixo máis cousas?

—Moitísimas. Teño elaborado as sete igrexas parroquiais, que están expostas. A igrexa de San Cosme de Piñeiro, que foi levantada por unha muller que o fillo morrera afogado e quixo facela dende onde non se avistase o mar, cunha casa reitoral enorme. A do río Condomiñas e a ponte antiga de pedra. As tres capelas, Reboredo, Biduído e Socorro. O muíño da acea que moía de marea baixa cando lle abrían as comportas, hoxe en ruínas. A fonte de Marieta, que era preciosa e foi tirada para crear unha parada de taxis. Parte do casco vello, o mercado sobre columnas, o Concello, a Casa Rectoral… preciosas xoias arquitectónicas da Vila de Cedeira, hoxe desaparecidas. Unha pena! Tamén hai maquetas de barcos expostas no Museo do Mar, un lugar digno de visitar.

—Onde podemos ver todo iso?

—A maioría das cousas están gardadas en caixas, na casa, pois non hai un lugar onde poidan figurar expostas e agora, se me acompañades, damos un paseo por Cedeira e podedes ver algunhas obras en escaparates de tendas que pecharon.

Paseamos tranquilos polas rúas mariñeiras, cruzamos a ponte, Suso vai rememorando as sete fontes que tivo a fermosa vila, amósanos os lugares da súa nenez, vive con nostalxia cada lembranza, cóntame que primeiro fai moitas fotografías dos sitios, antes de poñerse mans á obra.

Antes de despedirnos dígolle que a súa obra merece estar exposta —non agochada en caixas—nun lugar visible para que as vindeiras xeracións garden memoria dos afortunados que fomos nalgún tempo por vivir en paraxes dunha beleza marabillosa.

Autora: Luli Dopico

Reportaxe fotográfica: Álvaro Fdez. Polo

Publicado no semanario La Voz de Ortigueira, 26.01.18