Reseña de "O campón de Rodela"

.

Foto: Simón Castro

O CAMPÓN DE RODELA

“Estímoche ben este laboriño feito”

Cada libro que remato é una festa para o espírito. Cando acabei de ler “Moradía de voces familiares” de Emilio Castro Fustes, o subconsciente traizooume e pregunteille á Marela: Quere vostede bailar unha peza comigo? Porque a vaca sempre estaba atenta ao que pasaba a redor dela e, aínda que na miña casa de Landrove nunca tivemos vaca, servidora en vacacións tamén ía ao lindeiro con Lita, a leiteira da casa, que me contaba unhas historias preciosas e xa daquela coñecín unha vaca tola, de nome Brixitte Bardot, bautizada así pola fermosa actriz de moda. Era a vaca da tía Pepa, da que escapabamos tódolos pícaros, pois turraba que daba xenio.

Con Emilio teño en común moitas cousas que fun descubrindo ao tempo que ía lendo o libro, sobre todo as vivencias dun tempo pasado, aínda presente na memoria.  Estudei na Normal, en Lugo e na música era un desastre con Cecilia, nunca fun capaz de solfear: Los corzos por el monte corren que vuelan…

Lembroume a lectura a Residencia ‘Eijo Garay’, onde fixen o ‘Servizo Social’ coas señoritas de Falanxe no ano 69, cando o home pisou a lúa por primeira vez e que nos deixou ver don Federico Bouza pola tele ás tantas da noite. Aquel ano acabei Maxisterio.

Mais hoxe cómpre falar dun libro que como indica no seu limiar, é a historia viva dun neno de Devesos, que di botar en falta non ter falado máis co seu pai, ao que perdeu moi novo. Todos coñecemos ao seu avó cando limos o libro de Narciso, onde queda amplamente retratado o tío Santos, e lendo “O campón de Rodela” sabemos moitas máis cousas dunha familia que viviu os avatares da guerra civil e ca suor da súa fronte sacou adiante tres fillos, entre eles a recordada Paz que saudabamos cada verán e coa que teño compartido algunha cea. Cantaba moi ben e era moi alegre. Mágoa non tivera tempo de ler este libro. Gustaríalle, como me gustou a min viaxar cos relatos divertidos dun rapaz de aldea polos lugares dunha parroquia que entra pola porta grande do orbe literario ortigueirés.

Foto: Wikipedia

Significativas son as fotos que nos dan a coñecer as caras das persoas que aparecen nos textos e a sinxela portada que recorda ao ‘Principito’ agromando ao mundo.

Parabéns Emilio, pola gran aportación que fas deixando impreso o vivir dun tempo que añoramos, porque daquela todo era ilusión por saber, éramos felices con nada, o rural era un paraíso bulicioso, cheo de vida, de nenos e nenas que soubemos dar un paso adiante grazas aos nosos pais e con moito orgullo podemos proclamar ben alto: Pagou a pena… Nunca vos esqueceremos.

Ficha:

Emilio Castro Fustes. O campón de Rodela. Moradía de voces familiares. Edita: autor. Santiago de Compostela, 2017.

                                                                                    Luli Dopico

 Reseña publicada no semanario La Voz de Ortigueira