Inauguración da exposición de pintura de Isabel Rego

Foto: Socorro Rey Rego

.

Palabras de presentación a cargo de Luli Dopico:

A Ría está preciosa; as montañas azuis —que cantou Antonio Rivera— son o mellor telón de fondo que podemos ter hoxe aquí. O inicio de setembro comeza como mellor sabemos facelo as xentes de Ortigueira: coa presentación da obra pictórica dunha muller artista que empeza a camiñar, amosándonos a súa alma a través dunha infinda paleta de cores que forman parte da súa vida.

Isabel, sei como te sentes, sei desa inocencia túa, da timidez que che embarga, do medo que traspasa a túa pel e dos nervios que non te deixan falar... é a ti a quen deberiamos escoitar, e non a min, que pouco entendo de arte.
E sei como respiras, porque así respiraba eu cando don David Fojo me chamou para entregarme a separata do meu primeiro libro «Á beira do Landro», aqueles contos que tiñan a frescura de ser editados sen máis por un home bo que desexaba o ben de todos nós. Aquela mañá crucei o Cantón orgullosa, abrazando o libro contra meu peito, como se fose un fillo máis. Así tes que estar ti: orgullosa dunha espléndida obra que nos amosas na madurez da túa vida; satisfeita porque hoxe estás demostrando a todos que es unha artista de pés á cabeza, porque te apaixonas co teu traballo e xa non podes vivir sen pintar, como servidora non pode vivir sen escribir.

Foto: Socorro Rey Rego

Pintas e soñas no teu santuario de Miñaño, na túa casa chea de lembranzas, buscando esa luz natural que entra pola fiestra onde está instalado o teu cabalete. Nos teus cadros nótase que estudaches deseño arquitectónico, pois presentas esa visión xeométrica e lineal que enches con espazos naturais: unha árbore, unha flor, un limoeiro…

Falabamos hai uns días de encontrar a «clave do éxito» que sería como atopar «a chave das noces»; que che gusta a pintura de Beryl Cook porque pinta dun xeito simpático as cousas que a rodean; que se foras unha cor, serías o verde piñeiro que tanto che custa conseguir; que os teus cadros arrecenden a óleo e saben aos mares dos teus amores, o Caribe e o mar galego, a nosa paisaxe da vida para seguir tirando…; e que se foses unha froita serías unha laranxa amarga, —moi saborosa para facer marmelada, engado eu.
Isa, es todo iso e moito máis. Es un pedazo de muller e unha artista no máis amplo sentido da palabra, porque es capaz de transmitirnos todo o que ti soñas: es espello, armario, silla da casa… obxectos que revalorizan os sentimentos, enseres da vida cotiá que removen as lembranzas agochadas no fondo do ‘Almario’, unha palabra que me encanta empregar e que lle copiei a Mario Benedetti cando pregunta «¿en qué ALMA o ALMARIO? [estará]».
Dicirche que xa non estás nese proceso de busca, que xa chegaches, aínda que como moi ben dixeches: «Sempre se está aprendendo, pero hai que ser constantes». 

Foto: Socorro Rey Rego

Neste momento gustaríame ser crítica de arte para explicarme mellor. Non o son, pero si sei ver esa paleta de cores frías nos teus temas africanos, fronte a esa outra cálida das emocións máis intensas das túas paisaxes; desas casas sen xente para que as habitemos, para que entremos nelas ata a cociña e aliñemos as nosas sensibilidades; en fin, desas persoas sen faciana para poñerlles nós os rostros que queiramos. 
Sei que me gustan os teus cadros —que nos gustan a todos os que estamos aquí— porque transmiten eses sentimentos que todos agochamos dentro. Sumámonos con ilusión a este nacemento teu como muller pintora, que comprendemos esa emotividade que se agocha en ti e ese medo a presentarte en público. 

Querida Isabel, vivir para amar, vivir para soñar, para escribir, para pintar… en fin, vivir para dar fe de que o noso paso por este mundo foi fecundo e procuramos dar o mellor de nós para deleite dos ollos e da imaxinación.
Como cada quen vai ver nos teus cadros o que desexa ver, eu,  en nome de tódalas túas amigas, de toda a túa familia, de toda a xente que te acompaña nesta presentación, quero darche as grazas por compartires tan marabillosa obra.
Grazas e, por favor, pecha os ollos para sentir o grande aplauso que brota dende o noso corazón.

Luli Dopico (1 de setembro 2017)