martes, 18 de novembro de 2025

Sentida homenaxe en Devesos (Ortigueira) ao mestre Rafael Fernández Casas, “paseado” en Sada en 1936

Rafael Fernández Casas,
o mestre homenaxeado






Na mañá do pasado 16 de novembro de 2025, domingo, o edificio do que fora escola habaneira da Sociedade de Instrucción e Recreo SIR La Devesana, lucía esplendoroso, a pesares do tempo de outono. Chegaba un momento, que tal vez debería terse celebrado antes, da homenaxe ao mestre Rafael, un mestre culto, galeguista e laico —como a escola ortigueiresa á que foi chamado—, do que faremos un breve apunte do seu percorrido vital.


Resume biográfico

Rafael nace en Bos Aires o 3.08.1901, fillo dos galegos Josefa Casas e Rafael Fernández. Mentras o pai queda en Arxentina, o neno Rafael regresa en 1903 co seu irmán Manuel e a sua nai á Terra, asentándose en Compostela.  Anos despois, en 1910, a súa nai inscribe a Rafael no hospicio compostelán, ubicado no antigo convento de San Domingos de Bonaval, onde residirá ata 1920, época da que escribiría con pesar máis tarde. Alí rematará os estudos primarios, seguirá o bacharelato e iniciará os estudos de Maxisterio, que rematará en xuño de 1922, a piques de cumprir 21 anos.


O mestre Rafael (no centro),
cos seus alumnos e alumnas
da SIR La Devesana, unha escola mixta

A iso segue unha vida profesional como docente en Palas de Rei (curso 1922-1923); Devesos (outubro 1923 a marzo 1924) e San Adrián de Veiga (xuño 1924 a outubro 1926) —ambas as dúas escolas ortigueiresas de indianos—, abandonando despois o Ortegal, recorrendo diferentes escolas da provincia da Coruña, ata chegar a Sada, onde rexerá a escola de Souto, na parroquia de Carnoedo (Sada) desde 1934 ata 1936. Nesa casa-escola de Sada, xa casado con Melisendra Lamelas, natural de Devesos, nacerán os seus fillos Orientado (nacido en xuño de 1935), e Sólfido ("Filucho", nacido en xuño de 1936), logo bautizados en Devesos, tralo regreso, en outubro de 1936 como Rafael Orientado e Marcial Sólfido, respectivamente. O 20 de agosto de 1936 membros do escuadrón falanxista “Caballeros de La Coruña” sacan a Rafael do seu fogar, que remata asasinado no fatídico quilómetro 47 da estrada Betanzos-Agolada, sendo o seu cadáver recollido e depositado nunha foxa na entrada do cemiterio de San Salvador de Trasanquelos (Cesuras, hoxe Oza-Cesuras).

De esq. a dta.: Xose Mª Torres, Abel López, 
Emilio Castro e Xosé Carlos Breixo


A homenaxe en Devesos

A viúva de Rafael, Josefa, regresou enseguida a Devesos, e alí aínda vive o fillo Orientado, con 90 anos, razón de ser desta homenaxe.

No primeiro andar do fermoso edificio da Devesana, hoxe de propiedade municipal tras ser requisado en 1924 e despois novamente en 1936, celebrouse a homenaxe, consistente en designar a aula onde impartía o seu maxisterio, co nome de Aula Rafael Fernández Casas. Estaban presentes o Tenente de Alcalde de Ortigueira Jaime Ponce, representantes da A.C. Irmáns Suárez Picallo de Sada, localidade da que viña tamén o alcalde da mesma, Benito Portela, membros da Asociación Nordés e da Asociación de Memoria Histórica de Ferrol, grupo de música tradicionall Os Debotos, directivos e socios da SIR La Devesana e veciños de Devesos, de Ortigueira e de parroquias próximas como Freires e San Claudio ou Grañas do Sor, que enchían a sala, na que tamén estaba presente o mestre Andrés Santalla López, un dos primeiros que escribeu(*) hai xa 25 anos, sobre o mestre homenaxeado.

Vista xeral da sala, ateigada de público.
En primeira fila Orientado e a súa muller, Sira

Trala interpretación do Himno de Riego por parte do cuarteto tradicional, pasou a celebrarse unha mesa redonda, na que interviron sucesivamente:

1.     Emilio Castro Fustes, presidente da actual SIR La Devesana, mestre e estudoso da historia da Devesana e da vida de Rafael, con palabras cheas de grande emoción xustificou o acto como unha débeda histórica pola fonda pegada que deixou Rafael en Devesos, onde residiu a súa viúva, e onde hoxe segue vivindo o seu fillo Orientado, casado con Sira Bellas.

2.     Xosé Carlos Breixo, Cronista Oficial de Ortigueira, que coa brillante oratoria que o caracteriza relatou que escoitara repetidas veces a Melisendra, a viúva de Rafael, o que aconteceu ao seu marido. Informou que tiña no seu poder, entregado por Melisendra, copia do artigos escritos por Rafael en diferentes periódicos (La Voz de OrtigueiraEl Pueblo Gallego...), así como copia —obtidos na web de Galiciana— do proceso do xulgado de Betanzos ocorrido anos despois para certificar a morte de Rafael. Propuxo á Devesana a publicación de todo este material.

Sira Bellas, Orientado Fernández e Emilio Castro.
Na parte superior, a placa co nome
de "Aula Rafael Fernández Casas"

3.     Abel López Souto, secretario da A.C. Irmáns Suárez Picallo, deu conta de como foi sacado da súa casa o mestre naquel tráxico 20 de agosto de 1936, e o asasinato posterior, un final que lle aplicaron as autoridades do novo réxime a outras persoas, moitas delas mestres, simplemente por pensar diferente, algo que nunca debera ter sucedido. Informou da publicación dun exemplar dos seus Cadernos de Estudos Locais titulado “Rafael Fernández Casas. Maxisterio e asasinato do mestre de Souto”, que ademáis de mestre fora presidente do Ateneo Cultural de Sada en 1936, e da presentación pública que se fixo do mesmo en Sada en novembro de 2021, así como da investigación forense levada a cabo entre 2023-2024 dos restos atopados no cemiterio de Trasanquelos, proba de ADN incluída, pero que deron resultado negativo no caso de Rafael.

4.     Xosé María Torres Bouza, da asociación Terras do Ortegal, por último salientou que era este un homenaxe a un mestre culto e formado, e ao tempo un acto de desagravio a unha vítima do franquismo (do golpismo, realmente), o primeiro deste tipo que se celebraba, curiosamente, no concello de Ortigueira. Deu algúns datos da vida de Rafael, e detallou a súa chegada a Devesos, a mediados de outubro de 1923, tras unha conversa en Compostela co escritor Victoriano Taibo (que fora mestre en 1918 en Ponte de Mera), persoeiro por quen Rafael sentía fonda admiración. A súa chegada está confirmada polos artigos que publicou no semanario La Voz de Ortigueira, do que sería colaborador asiduo, de un dos cales, denominado “Un día de nieve”, leu un fermoso e literario fragmento.

Os membros do grupo Os Debotos con Orientado



Pola súa parte, Emilio Castro, aceptou, como presidente da Devesana, o envite do cronista ortigueirés de recoller nun volume estudos, artigos e datos sobre Rafael e deu paso ao acto central da homenaxe, o descubrimento dunha sinxela placa do nome de Rafael na parede, que cuberta cunha bandeira galega, foi descorrida por Orientado. Tras a interpretación do Himno Galego por parte do grupo Os Debotos,  rematou o acto, emotivo e profundo.

A continuación a sociedade La Devesana ofreceu, xa na pranta baixa, aos asistentes unha degustación de produtos do país.

-----------------

(*): Andrés Santalla: "Introducción á persoa e á producción literaria do mestre Rafael Fernández Casas". Revista Arrós, Ano III nº 2, outono 1999. Ortigueira. Ese número da revista tiña como separata a reedición da novela Loita, de Fernández Casas.

-----------------  

Texto: Xosé Mª Torres Bouza

Fotos: Salvador Hermida Bouza

xoves, 30 de outubro de 2025

Renovada a placa que lembra a estancia de Álvaro Cunqueiro en Ortigueira




Álvaro Cunqueiro chegou a Ortigueira a primeiros de outubro de 1936, hai 89 anos, fuxindo da violencia fascista do seu Mondoñedo natal, onde percibía o perigo dada a súa militancia galeguista. 

Así o saudaban desde as páxinas de La Voz de Ortigueira (páx. 4 do nº 1064, do 10 de outubro de 1936) 

Ha llegado a esta Villa el culto publicista, D. Álvaro Cunqueiro Mora, licenciado en Filosofía y Letras, que viene a formar parte del cuadro de profesores del acreditado Colegio “Santa Marta”. Nos complacemos en saludar a tan distinguido mindoniense y hacemos votos para que con sus excepcionales dotes contribuya más al esplendor, ya reconocido, de tan importante centro de formación.

En realidade, Cunqueiro carecía do título universitaria que se lle atribuía; matriculárase, si, en Filosofía e Letras en 1927, pero nove cursos despois só aprobara algunhas asignaturas, se ben era xa un escritor recoñecido. O seu expediente académico pode consultarse aquí.

Como se apunta na nota do semanario, na nosa Vila traballou como profesor na Academia de bacharelato Santa Marta, dirixida polo presbítero D. Jesús Márquez Cortiñas, vilalbés de nacemento. Xa non quedan alumnos vivos. As últimas persoas que recibiron o seu maxisterio en Ortigueira foron Ana María Bouza Fernández (falecida en 2022 aos 97 anos) e Filo Escudero González (falecida en en 2023 aos 98 anos), ambas nacidas en 1925.

Por que veu a Ortigueira?

Cunqueiro chegou a Ortigueira, unha vila de raiz conservadora (pese ao que estaba de alcalde, desde as elecións de febreiro do 36 Alfredo Rebollar, de Izquierda Republicana), onde non houbo excesivos traumas pola chegada do novo réxime franquista (pero sí en Cariño, pertencente naquela altura ao concello ortigueirés, e xa non digamos en Cedeira ou en Mañón) buscando tranquilidade e refuxio. Algúns desinformados apuntan que tras chegar buscou traballo e que o atopou na Academia citada.

Non foi así. Cunqueiro, como ten demostrado Carlos López-Keller en “...de tan branca negra. Álvaro Cunqueiro en Santa Marta”, artigo publicado no número 7 (2020) da revista Terras do Ortegal, chegou xa co posto de traballo confirmado: O pai de Cunqueiro, Joaquín, era amigo de Daniel Pernas Nieto, o crego-poeta, natural de Abadín, párroco do Ermo, pero que residía en Ortigueira, onde era capelán do Asilo Dolores Díaz de Dávila. Coñecía desta maneira a Jesús Márquez Cortiñas, crego natural de San Simón da Costa, en Vilalba, e debeu interceder con el para atoparlle un oco no plantel da Academia, o que non lle viña mal, pois os profesores non pasaran pola universidade.

Cunqueiro e Era Azul

O escritor mindoniense colaborou coa Falanxe local, poñendo en marcha o semanario Era Azul, boletín propagandístico e noticioso impulsado polo xefe comarcal de Falanxe, o ortigueirés Feliciano Crespo Bello, tamén profesor na citada Academia. Aquí Álvaro sufriu un cambio radical nas súas opción políticas (ata entón era membro do Partido Galeguista), e afiliouse a Falanxe, o que lle aseguraba protección. Iso máis a s súas capacidades literarias contribuíron a abrirlle paso no xornalismo do novo réxime franquista.



Na capital do Ortegal aloxouse no hotel Cuba que existía naquela época, na céntrica praza das Tres Farolas, propiedade de Segundo Fontela Teijeiro (sic, aínda que na publicidade o apelido figuraba como Fontenla), nacido en Miñaño (Luama) en 1890, e que estivera emigrado en Cuba, onde fora en 1922, Tesoureiro do Club Ortegano. O hotel publicitábase que tiña “Todas las habitaciones exteriores. Cuarto de baño. Cocina de primera”. Alí residiu Cunqueiro ata primeiros de maio do ano seguinte, en que marchou para Vigo (neste artigo no dixital Praza.com detallamos algo máis esta marcha).

En 2021, o 18 decembro, a asociación Terras do Ortegal lembrou o 85º aniversario da chegada de Cunqueiro cunha conferencia no teatro de Beneficencia do escritor e xornalista Ramón Loureiro —premio Julio Camba de Xornalismo— ao que seguiu, xa na praza das Tres Farolas, un breve parlamento da profesora Carmen Loureiro nos momentos previos do descubrimento dunha placa conmemorataiva, que contaron coa presenza musical dun escollido grupo da Escola de Gaitas de Ortigueira, dirixido polo seu director, Rodrigo López.

A placa fora doada para a súa instalación polo ciclo medio de Madeira e Moble do instituto de Ortigueira, e realizada en madeira. 


Participantes en 2021 no descubrimento
da primeira placa na honra de Cunqueiro

Renovación da placa

O paso do tempo e a humidade provocada pola choivas deterioraron o rótulo conmemorativo, polo que agora, coincidindo co 89 aniversario da chegada do escritor, Terras do Ortegal colocou unha nova placa, executada asimesmo polo ciclo medio de Madeira e Moble. Este novo letreiro está confeccionado en panel HPL, un material de alta resistencia, e executado en vermello, o que aumenta a súa visibilidade.

Damos as grazas ao citado Ciclo de Madeira e de forma especial ao seu director, o profesor Alberto Gallego.

Finalizamos indicando que para o ano que ven, 2026, cando se cumprirán os 90 anos da chegada de Cunqueiro á nosa bisbarra, a asociación Terras do Ortegal ten intención de celebrar unha xornada de estudos, con varias conferencias, en homenaxe ao grande escritor mindoniense.


-------------------------------

N.B.: Unha version máis breve desta entrada foi publicado no semanario La Voz de Ortigueira do 24 outubro de 2025.


Texto: Xosé María Torres

 

luns, 13 de outubro de 2025

Visita ao Arouca Geopark (Portugal) dunha delegación do Xeoparque Cabo Ortegal



Membros de Cariño e Ortigueira na expedición. Entre eles,

José Miguel Alonso Pumar, novo xerente do noso Xeoparque

e Ana María López, alcaldesa de Cariño (Foto Julio Eiroa)

 

Unha delegación composta por unha vintena de persoas entre cargos e técnicos municipais, representantes de empresas e asociacións do noso xeoparque (que se extende polos concellos de Cariño, Cedeira, Cerdido, Moeche, Ortigueira, San Sadurniño e Valdoviño) visitaron a primeiros de outubro o Xeoparque de Arouca, no distrito de Aveiro, na área metropolitana de Porto (Portugal).

A viaxe foi patrocinada pola deputación da Coruña, enmarcada nun plan sustentabilidade turístico financiado con fondos europeos, co obxectivo de coñecer a organización, gobernanza e actividades daquel xeoparque do país veciño, xa recoñecido pola Unesco en 2009. 

Trátase de aprender das súas boas prácticas e implantalas no noso xeoparque, que como é ben sabido foi recoñecido pola Unesco en maio de 2023), e que nestes días acaba de completar —nun proceso que durou case 15 meses, algo sorprendente— o seu plantel técnico básico, composto por un xeólogo e un director xerente.

Estrutura do xeoparque portugués

Acollidos de forma moi atenta polo persoal do xeoparque portugués, a expedición recibiu información da gobernanza e participación do xeroparque portugués, que se estende polo territorio dun único concello, o de Arouca, o que simplifica seguramente algunhas actuacións, e que permite aos cidadáns, asociacións e empresas dese concello identificarse máis facilmente con él.

Cabe dicir, ademáis, que as asociacións e empresas do territorio do Arouca están integrados no órgano xestor (AGA – Associação Geoparque Arouca), en igualdade de condicións que as administracións públicas, e incluso forman parte da Directiva, unha diferencia fundamental co noso, pois, como é coñecido, en AXCO, o órgano xestor do xeoparque Cabo Ortegal só participan concellos, estando as empresas e asociacións que o solicitan simplemente adheridas como “Entidades Amigas”, inivitadas a asistir ás Asembleas, pero sen ningunha capacidade de participar na toma de decisións, un modelo que cabería preguntarse se responde ao definido pola UNESCO para os xeoparques, de «enfoque construído de abaixo arriba» e de «involucrar ás comunidades locais».

Visitas realizadas en Arouca

Acompañada sempre de forma atenta por persoal do xeoparque de Arouca, tanto pola directora Daniela, como por Pedro, un dos guías, a expedición galega visitou o centro histórico de Arouca, coñecendo alí o magnífico mosteiro de Santa María de Arouca, para despois desprazarse a Canelas para ver o museo de trilobites (fósiles do Paleozoico) con exemplares xigantes, descobertos nunha explotación privada de lousa da zona e reunidos e conservados polo empresario, Manuel Valério de Figueiredo, con exemplar interese científico e filantrópico.

Outros lugares visitados foron as pasarelas de madeira do río Paiva, de máis de 8 km de lonxitude, se ben só eran visitables a metade, pois o resto sufriu un incendio polo que están en proceso de ser rehabilitadas ou substituídas. Outra visita espectaculat foi a da ponte colgante peatonal de Arouca, que con 516 metros é a segunda máis longa do mundo) e tal vez o atractivo turístico máis destacado do xeoparque e unha das súas fontes de ingresos máis importante.


Grupo completo da expedición ortegalesa
trala visita na serra da Freita (Foto Julio Eiroa)


Finalmente, a expedición achegouse o último día á Casa das Pedras Parideiras, na aldea de Castanheira na serra da Freita; son estas pedras unhas formacións graníticas nodulares de cor oscura, únicas no mundo e de orixe descoñecida, que están recoñecidas como xeositio de relevancia internacional, un dos 41 dos que conta o Arouca Geopark, e ás que están ligadas lendas populares referentes a ritos de fertilidade.

Tras esta visita a expedición regresou ao Ortegakl nun recorrido en autobús similar ao inicial. Cabe resaltar a excelente organización e atención personalizada prestada por Julio Eiroa e Alfonso Polvorinos, técnicos da consultora galega Observer, contratada pola deputación coruñesa para xestionar a visita.

 

NB. Na actualidade a Unesco ten designado 195 xeoparques mundiais nun total de 48 países. Para ser recoñecidos como tal deben contar, como mínimo, con 1 Lugar de relevencia xeolóxica internacional.

--------------- 

Texto: Xosé Mª Torres (Terras do Ortegal)

Fotos: Julio Eiroa

luns, 11 de agosto de 2025

8º Obradoiro de fotografía documental de rúa del festival de Ortigueira, organizado por Galioart



Carlos Suárez


Este año era un Festival del Mundo Celta especial, en este 2025 se cumplen 50 años desde la formación de la Escola de Gaitas de Ortigueira y la programación del festival tenía en cuenta esta situación, dándole un especial protagonismo a dicha agrupación. El concierto del viernes en el escenario principal y el pasacalles del domingo fueron muy emotivos y estuvieron llenos de gente, la explanada de la Alameda y las aceras de toda la villa eran un hervidero de gente, muchos de ellos emocionados con lágrimas y vítores. Unos 150 componentes formaban en la Escola de Gaitas este año, algunos llevaban más de 40 años sin tocar y cogían sus instrumentos de nuevo para esta celebración, al mando los cuatro directores, Xabier, César, Javier y Rodrigo.

Aurora 02
Como excomponente de la Escola hace más de 30 años, podría haber estado con mis compañeros, pero un año más me tocaba estar en la organización del 8º Obradoiro de Fotografía, que desde Galioart organizamos todos los festivales desde 2016. Para nosotros era un año especial también al impartir el obradoiro por primera vez una mujer, María Moldes



Jesús

fotógrafa gallega, con una visión muy particular y con gran proyección incluso fuera de las fronteras de nuestro país, actualmente exponiendo para la campaña de Polaroid en Nueva York y con un trabajo reciente realizado en México. Desde la primera conversación telefónica con María, sabía que era alguien especial y todos los participantes quedamos encantados con ella y su manera de trabajar y compartir. María Moldes pasa a ser una persona muy querida por todos nosotros y para mí la voz que sonríe.


Como en todos los talleres, ofrecemos al docente la posibilidad de elegir una temática u enfoque determinado según lo hecho ya anteriormente y tratamos que nuestros obradoiros puedan resultar atractivos para gente que quiera disfrutar de nuestro festival nuevamente, evitando planteamientos iguales en años consecutivos. Así, este año, las primeras siete plazas se cubrieron en pocos días con participantes del año pasado, el resto costó más, no es fácil entender lo que pasa en estos talleres, pero la energía del festival impregna lo que pasa en Ortigueira durante el festival y los talleres son muy especiales.

Juanma Pérez

María

María tituló a este taller Fotocaníbal, toda una declaración de intenciones. Según sus propias palabras se trataba de “fluir en el caos utilizándolo para encontrar extrañamiento, surrealismo, retranca o lo que lleves en la cabeza para encontrar un discurso propio a partir de las realidades del festival”.  La cuestión aquí era juntar lo que 13 participantes llevaban en la cabeza y construir un relato coherente en forma de fotolibro; es un gran desafío editar material conjunto con distintas miradas y conseguir un resultado coherente, y, sin estar del todo finalizado, parece que lo hemos conseguido.

El antiguo matadero donde Galioart desarrolla sus actividades volvió a estar lleno de vida este fin de semana y no fue hasta el domingo a la 1:30 de la madrugada cuando se cerraron las puertas, para llegar a tiempo de escuchar las últimas canciones del grupo BREO. 

Noemi Álvarez


Mónica









Mercedes

Es difícil elegir entre nuestros talleres, todos han sido especiales para nosotros, pero este tuvo una magia que yo atribuyo a quien lo impartió. El festival tiene algo especial que para mí va vinculado a la buena predisposición con la que viene la gente y vivirlo detrás de la cámara es un auténtico lujo, pudiendo vivir y compartir con los asistentes al festival cantidad de situaciones y conversaciones.

Esta convivencia intensa de 2 días y medio deja a los participantes exhaustos físicamente, pero recargados mentalmente por una temporada «corpo desfeito e alma chea». De esta convivencia surgen muchas amistades o se consolidan otras, ya hay quien ha proclamado que para el año no faltará a esta cita anual para vivir el festival y la fotografía documental desde la pasión.

Daniel Muñiz

Cualquier proyecto requiere del apoyo y participación de muchos y en este siempre hay gente por detrás que posibilita y facilita las cosas, lo que permite que este taller se haga cada vez más atractivo.

1 – Agradecer a todos y cada uno de los participantes vuestra asistencia, confianza, tiempo y buena predisposición. Como os dije el primer día, sin vosotros este obradoiro no sería posible. 

Paula

2 – No quiero dejar de agradecer a los casi 65 participantes durante estas 8 ediciones, así como a los docentes Alberte A. Pereira, Xulio Villarino, Tono Arias, Eutropio Rodriguez, Brais Lorenzo y Jota Barros que fuisteis fundamentales para llegar a este punto. 

3- Gracias a todos los que desinteresadamente colaboran en la difusión del taller a través de los distintos medios, redes sociales, páginas web, y al más importante de todos, el boca a boca. Hubo una intensa colaboración de los participantes en el obradoiro de 2024, así como de los medios de comunicación del festival de Ortigueira, ClavoardiendoDiario de Ferrol o La Voz de Galicia por darle repercusión a nuestro taller. También a aquellos que nos aupan y apoyan para sacar energía de donde sea posible y seguir con esta actividad. Una participante que este año no pudo venir me animaba a seguir hasta que alguna de mis hijas estuviese presente en alguno.

4 – Gracias a Elisardo de Comunicación por su ayuda y facilidades en las gestiones de pases y otros asuntos en estos días.

Pilar

5 – Gracias al alcalde Valentín Calvín, por su asistencia y tiempo dedicado a hablar con nosotros el domingo en el cierre del taller, agradecemos su implicación en hacer que las cosas fluyan mejor y el ánimo que siempre nos ofrece. 

6 – Gracias a Francisco Javier Martínez Prieto, párroco de Ortigueira, porque siempre está para lo que haga falta.

7 – Gracias a María Moldes, la voz que sonríe, que desde el minuto cero con esta propuesta siempre fue constructiva y animosa con este proyecto. Se nota que vive la fotografía con pasión, siendo fácil así que la trasladase a todo el grupo en el desarrollo del taller, destacando a su vez la sencillez con la que trató al grupo. Alguna participante veterana destacaba su cercanía, comportándose como una compañera más, compartió alojamiento con otros participantes, lo que ayudó a crear un mayor vínculo.

Rosa

8 – Gracias a Bandia Ribeira, fotógrafa documental de As Pontes y figura importante del documentalismo moderno. María la llamó para que viniese hasta el taller en la tarde del domingo, colaborando en la selección de imágenes. Esto permitió agilizar todo el proceso, a nosotros nos parece muy bonito y es motivo de orgullo que se una gente del mundo fotográfico interesada por ver como son estos talleres.

Uxía

9 – Gracias a todos los que en Galioart limpian, ordenan, mantienen el local y la asociación todos los días por AMOR AL ARTE, en especial a Diego Pérez Dopico y a mi familia que siempre me acompañan con gran ilusión y ganas de dejar este espacio lo mejor posible para recibir a l@s participantes, además siempre estoy ausente para ellos en estos días. Gracias por el trabajo y vuestro tiempo antes, durante y después del taller, somos pocos, pero hacemos cosas importantes.

Seguimos trabajando para realizar aquello que nos apasiona, porque es impagable la atmósfera que se genera en estos talleres y que hace feliz a unos cuantos por unos días. De momento la intención es llegar al décimo obradoiro, y aunque por momentos cueste, ya queda menos. 

Podéis seguirnos en nuestra página web donde hay un apartado específico para este taller o en el grupo de Facebook e Instagram Galioart.

 

 

 

luns, 14 de xullo de 2025

O Museo Etnográfico Monte Caxado de As Pontes presenta un caderno dedicado á emigración no seu 40º aniversario

 

Cabeceira do acto, con Elena López, concelleira de Turismo,
Guillermo Baamonde, colaborador do novo libro,
e José María López Ferro, director do Museo Etnográfico


O Museo Etnográfico Monte Caxado de As Pontes presentou o pasado 11 de xullo un novo caderno do Museo, que fai o número 7 da colección, dedicado á "Emigración na comarca". Faino, como é habitual, antes das Festas do Carme, patroa da vila (un patronato curioso, por certo, xa que a virxe do Carme é patroa dos mariñeiros, mentras que As Pontes carece de costa e se sitúa no interior do territorio, pero esa é outra historia...).

O acto tivo lugar ao aire libre, na praza da Igrexa, onde esta situada o Museo, no centro histórico da localidade, e contou cunha nutrida asistencia do público que quería escoitar a José María López Ferro, autor da nova publicación, e que é ao tempo director do Museo e Cronista Oficial de As Pontes desde 2022.

Iniciouse o encontro cun breve parlamento de Elena López, concelleira de Turismo da localidade, que con palabras afectuosas felicitou ao autor, e que deu paso enseguida a Guillermo Baamonde, amigo do director do Museo, que relatou a experiencia da súa vida como emigrante: os seus pais, naturais de Xermade, emigraran a Cuba a principios dos anos 50, e alí naceu el en 1957, pero trala chegada de Fidel Castro ao poder, decidiron voltar, cando el tiña apenas 7 anos; un retorno difícil, drástico, pois comportaba deixar a perla das Antillas, a calor, os adiantos da vida moderna (televisión na casa, autos, grandes armacéns...) para voltar a Lousada de Abaixo, unha pequena aldea do concello de Xermade, atrasada e con pobreza, fría e con abundante neve no inverno.


Panorámica do público na praza da Igrexa das Pontes

É a historia de moitos emigrantes, como lembraría xa José María, o director do museo, pois se ben o chamativo, o que aparece nos libros, é o emigrante retornado rico, esa vision non sempre é a maioritaria. José María lembrou aos centos, miles en realidade, de ponteses que desde mediados do XIX marcharon a AméricaCuba, principalmente— para mellorar a súa vida. Louvou a xenerosidade daqueles homes, que se decataron da importancia da educación —moitos deles apenas sabían ler e escribir— e constituíron sociedades como a "Sociedad de Instrucción Naturales del Ayuntamiento de Puentes de García Rodríguez", que aínda segue existindo, federada con outras moitas galegas, e que en 2012 celebrou o seu centenario... se ben con grandes dificultades económicas para a súa supervivencia.

40 aniversario do Museo

José María lembrou que este ano 2025 se celebra o 40 aniversario do museo, que xurdiu por unha iniciativa súa no colexio público pontés Monte Casado, onde el traballada como mestre, no curso escolar 1984-1985. Con constancia, decisión e apoio das administración públicas —concello e deputación— o museo é hoxe unha realidade viva, onde se gardan máis de 4.500 pezas (a exposición, como é natural, é máis limitada, por razons de espazo), máis de 3.000 fotografías antigas e outros 2.700 documentos.


Xosé María Ferro Formoso,
autor de Terror mortis

López Ferro fixo un resume das actividades que se desenvolveron neste 40º aniversario, entre eles charlas en centros educativos (que evocou con nostalxia, pois xa leva 11 anos xubilado, pero tamén asumido o paso dos anos, momento no que contou algunha simpática anécdota), a presentación do libro Terror mortis, unha novela do seu fillo Xosé María Ferro Formoso que recrea un suceso de misterio das Pontes no séc. XIX, e que pode adquirirse online

Falou tamén con nostalxia de amigos xa desaparecidos, algúns dos cales colaboraron no museo, pero outros simplemente eran amigos cos que conversaba de tempos pasados, unha fonte informativa tamén de moito valor.

Caderno A emigracion na comarca

Como dicíamos, esta nova publicación, publicada con axuda da deputación coruñesa, recolle en 94 páxinas tamaño folio un estudo sobre a emigración: causas xerais e consecuencias deste suceso histórico, os diferentes destinos dos emigrantes ponteses (tanto a emigración ultramariña, como a outras partes do Estado, como a Castela e Extremadura a labores agrícolas), e un apartado especial dedicado a Cuba.

López Ferro faino desde algo coñecido, pois os seus propios avós paternos foron emigrantes en Cuba. Para non restrinxir o libro ás súas propias experiencias, o texto inclue testemuños de outros emigrantes, en Cuba, noutras partes de España e tamén de Europa.

Ao rematar o acto, os asistentes foron obsequiados cun exemplar da publicación.

Réstanos unicamente, felicitar a José María López Ferro polo seu traballo constante como director e mantedor do Museo Etnografico Monte Caxado, exemplo do bo facer e de altruísmo polo ben de todos. Parabéns!


---------------  

Fotografías: Facebook de Mundito Carballo Durán

Texto: Xosé María Torres


xoves, 19 de xuño de 2025

Carlos Breixo, 10 anos de Cronista Oficial de Ortigueira





 O 4 de abril de 2015 o historiador Carlos Breixo Rodriguez tomaba posesión do cargo de Cronista Oficial do Moi Nobre Concello de Ortigueira.

O expediente iniciárase o 27 de febreiro dese ano por unha providencia da alcaldía, desempeñada por Rafael Girón Martínez (alcalde entre 2007 e 2015), en aplicación do Regulamento de Honras e Distincións vixente do concello.

Como resultado da proposta, o nomeamento fora acordado, por unanimidade, polo pleno da corporación ortigueiresa en sesión celebrada o 11 de marzo de 2015, que aprobaba o ditame da Comisión Informativa de Asuntos Xerais do concello no que propoñían designar a Xosé Carlos Breixo Rodríguez para tal posto en base aos seus méritos. Nese acordo indicábase que “deberá aceptar expresamente, ante a Alcaldía, nun acto público e nun prazo máximo de 15 días o devandito nomeamento, do que levantará a correspondente acta…”

Carlos Breixo con Rafael Girón,
no despacho da Alcaldia
asinando a aceptación do posto


Finalmente, o 4 de abril de 2015, sábado, ás 12.00 h asina no despacho da alcaldía a acta na que acepta o nomeamento, e pouco despois celebrábase no teatro de Beneficencia, o que foi designado como “Acto oficial de entrega do nomeamento de Cronista Oficial do concello de Ortigueira a Xosé Carlos Breixo Rodríguez”.



O acto contou, como é habitual nestes eventos protocolarios, coa participación dun encargado de louvar os méritos, neste caso do profesor Vicente Peña Saavedra, amigo persoal do novo Cronista, e natural como él da parroquia de San Claudio. O profesor Peña leu con brillante elocuencia unha extensa laudatio salientando detalles persoais do homenaxeado, así como os traballos que o novo Cronista publicara. Na súa resposta, Carlos Breixo describiu as características do posto de Cronista Oficial, lembrando aos seus predecesores no cargo, Federico Maciñeira e Pardo de Lama, Julio Dávila Díaz e Laureano Álvarez Martínez.

Carlos Breixo lucindo xa a medalla de Cronista Oficial,
entre o profesor Vicente Peña e o alcalde Rafael Girón,
no acto celebrado no teatro de Beneficencia

Entre o público que ateigaba a sala estaban os cronistas oficiais de Cedeira, Rafael Usero, e o de Viveiro, Carlos Nuevo Cal, así como outras persoas destacadas da cultura de Ortigueira como Narciso Luaces Pardo, fundador —coa súa muller Herminia Covelo— do Mueso Etnográfico de Meixido.

Características do posto de Cronista

O posto de Cronista Oficial presenta, entre outras, varias características:

- Será desempeñado a título gratuito, isto é,  o designado non recibe remuneracion algunha do Concello.

- Conleva a obriga de emitir os informes que se lle requiran desde o Concello en relación coa Cultura, Patrimonio e a Historia do noso territorio.

Conleva, asimismo, a obriga de tomar nota dos acontecementos culturais que se desenvolvan ao longo do tempo na zona para elaborar, se procede, unha memoria desas actividades.

O Cronista Oficial ten á sua disposicion un despacho habilitado nos locais da Biblioteca e Arquivo Municipal de Ortigueira.

Traballos publicados

Cumpridos 10 anos desde aquelas datas,  Carlos Breixo segue contribuíndo ao coñecemento e estudo da Cultura e Patrimonio do concello, participando en charlas e conferencias relativas a diferentes ámbitos temáticos, e publicando traballos en revistas. Neste caso, cabe citar a súa participación na revista Terras do Ortegal, onde ten publicado varios traballos que reseñamos:

-       Nº 1 (2014): “Don Federico Maciñeira e don Julio Dávila. Unha relación de amizade exemplar”. Páxs. 115- 158.

-       Nº 3 (2016): “A xénese da vila de Santa Marta de Ortigueira e outros asuntos”. Páxs. 163-204.

-       Nº 5 (2018): “Orixes da asistencia hospitalaria en Ortigueira. Peregrinos a San Andrés e Compostela”. Páxs. 51-78.

-       Nº 7 (2020): “A presenza do apelido Rebollar nas terras de Ortigueira”. Páxs. 187-217.

Tamén colaborou no libro “Homenaxe a Narciso Luaces Pardo. O infatigable compromiso coa terra”, publicado por Terras do Ortegal en 2018 co capítulo titulado “Narciso Luaces Pardo, o home do seu tempo” (páxs. 53-89).

Ademáis diso ten participado en varios actos promovidos por Terras do Ortegal (como os de reivindación do paso do Camiño de Santiago polas nosas terras), así como en varios de presentación de diversos números da nosa revista en diferentes concellos da bisbarra.

Carlos Breixo co pergamiño de nomeamento,
entre o notario Federico Maciñeira Teijeiro
e Rafael Usero, Cronista Oficial de Cedeira 

Por outro lado ten colaborado na revista Hume, de As Pontes, da que é o colaborador máis asiduo, con traballos sobre a historia desa localidade, pero nos que as referencias a Ortigueira e o Ortegal son constantes.

Como exemplo, referenciamos os trabalhos incluídos nas últimas dúas revistas:

  • Revista Hume 17 (2025), en prensa:

"O partido xudicial de Santa Marta de Ortigueira e o concello das Pontes. Unha selección de apuntamentos históricos variados".

 

  • Revista Hume 16 (2024):

"Documentando o Camiño Francés ao seu paso polos lugares de Cheiván e San Antonio da Pena Eiriz, pertencentes á parroquia de Santa María de Vilavella, na antiga xurisdición da Vila das Pontes de García Rodríguez, e a súa relación coa Graña de Goente, e coa de San Miguel de Mera en San Xoán de Ínsua".


Os restantes traballos de Breixo en Hume, Cátedra e Estudios Mindonienses, 16 en total, poden consultarse aquí.

 

Web do concello de Ortigueira

Na web do concello de Ortigueira, no apartado “A Nosa Historia” hai unha sección titulada “Cronista Oficial”, na que se enumeran algúns traballos, aos que se pode acceder de forma completa.


Por último, felicitamos a Carlos por este décimo aniversario do seu nomeamento como Cronista Oficial de Ortigueira, animándoo a seguir traballando pola Cultura, o Patrimonio e a Historia da nosa comarca.


---------------------